Skrzyczne (1257 m n.p.m.) to najwyższy szczyt w grupie górskiej Beskidu Śląskiego (Beskid Śląski – pasmo górskie, stanowiące część Beskidów Zachodnich. Najwyższymi szczytami Beskidu Śląskiego są Skrzyczne (1257 m n.p.m.) i Barania Góra (1220 m n.p.m.), natomiast dla części czeskiej Czantoria Wielka (995 m n.p.m.).) w Zewnętrznych Karpatach Zachodnich w Polsce.

Aby uzmysłowić sobie wysokość i stromiznę jego zboczy oraz zapamiętać oryginalną sylwetkę, trzeba spojrzeć na niego z oddalenia, najlepiej od strony wschodniej - z Beskidu Małego czy jeszcze dalej, z Beskidu Żywieckiego. Skrzyczne jawi się wtedy jako prawie równy, zalesiony wał, opadający nagle bardzo stromo ku północy, nad rozpostarty u jego stóp Szczyrk.

Skrzyczne wznosi się w północno-wschodniej części Beskidu Śląskiego, w bocznym ramieniu pasma Baraniej Góry, odgałęziającym się od głównego pnia pasma w Malinowskiej Skale. Ramię to, które właściwie tworzy masyw Skrzycznego i Małego Skrzycznego, oddziela dolinę górnego toku Żylicy od Kotliny Żywieckiej.

Na szczycie Skrzycznego znajduje się schronisko PTTK, basen dla dzieci, ścianka wspinaczkowa, strzelnica (łuk, wiatrówka) i boisko. Można tam wjechać dwuodcinkowym wyciągiem krzesełkowym ze Szczyrku. Na zboczach góry znajdują się trasy narciarskie o różnym stopniu trudności (m. in. trasa FIS) i łącznej długości 14 km. Przez Skrzyczne przechodzi też wiele szlaków turystycznych (np. na Baranią Górę) – pieszych i rowerowych. Ponadto szczyt Skrzycznego ze strony wschodniej (od Jeziora Żywieckiego) jest znakomitym startowiskiem dla miłośników paralotni.

Ja na Skrzycznę wchodzę zawsze od strony Szczyrku. Wyjście na Skrzyczne ze Szczyrku wymaga pokonania ponad 700 m różnicy wysokości na stosunkowo krótkim odcinku - jest więc dość męczące, choć niepozbawione atrakcji krajobrazowych i przyrodniczych.

Tekst i zdjęcia: Małgorzata Marek

Poniżej Skrzyczne w obiektywie Małgorzaty Marek

Komentarze (0)